MUTILIATED: A vye for a fresh start, Chapter 2

“The only time you run out of chances is when you stop taking them”

______________________________________________________________________________

“Gab?” sabi ni Arvin with his soft voice

I just bluntly stared at him for 10 seconds or so, I just hugged him and I muttered “thank you”

The smile I saw with Arvin at those moments are just precious, those were the smiles that I saw 8 years ago, those were the same “makalaglag-brief” smiles of him. Yeah! I forgot about the whole situation for a while. Just seeing one of my closest friends na ex ko din, the reason of me being a bisexual, his smile just made me realize I am not physically alone in this sorrowful shit of mine.

I pulled him up to his feet, smiled at him and asked him to have a drink at our place

“Sure” yun lang ang sinagot nya. We went to his car and drove to a nearby store and bought some liquors and drove straight home para makapag chill sandali.

When we got home, we headed to my room to change clothes, and just take a bath before drinking, that moment nakita nya nanaman akong nakahubad at pinagnasahan

“Laki talaga katawan ng hon ko” sabi nya

Habang nakatalikod, bigla nalang nanlaki yung mata ko sa narinig ko, Hon? Syota? Kapal ng mukha ah, seriously at that moment, hindi padin bumabalik sakin yung feelings, may unting weirdness pa pag tatawagin nya akong ganun, pero knowing him, I know it was just a joke

“Ano tawag mo sakin?” tanong ko sakaya

“Hon” sagot nya

“Hon? Syota mo ko?” patawa kong tanong sakanya

“Haaayyy…. How I wish” sagot nya

Ayan nanaman sya, weird, lagi nalang syang ganyan, pero this time it was different, kasi sinasabi nya sakin yun na alam nyang wala ng someone special sakin. I haven’t told you guys yet, Arvin is a RELATIONSHIP-WRECKER kind of guy. Pag alam nyang may someone special ako, pupunta agad sya sakin and try to win my heart back, iyun lang yung isang bagay na hindi ko maintindihan sakanya dati, na kung bakit pag alam nyang magkakaroon ako ng bago, pipigilan nya lagi, gusto nya walang iba, parang ganun, I don’t understand, minsan nga naiisip ko, kung ayaw nya ba ako sumaya, o hanggang ngayon ba nandyan padin yung feelings, hindi nawala, pareho lang kaming natatakot I admit sa mga sarili naming na kaya pa naming ayusin, wala lang chances kasi pareho kaming nag iba ng direction.

Isa lang naman yung taong naging ka relasyon ko na hindi nya kinayang pigilan ako, yun nga si Sojeph, sa sobrang mahal ko yung taong yun, pinaglaban ko yung feelings ko sakanya, realizing Arvin is not important in the picture, kasi I’m happy being with Sojeph alone. Pero I remembered how he cried to me that moment na sinabi ko sakanya na hindi ko kayang iwan si Sojeph for him and how I love Sojeph more than how I loved him in the past, that is the only moment na nakita ko sya na ganun naging kalungkot sa harap ko, na parang habang mabigat yung pakiramdam nya sa harap ko, umiiyak, eh ramdam na ramdan ko yung bawat luhang bumabagsak sa mga mata nya. Ewan ko.

“How you wish? Ganun? Di na pwede uy, pag ex, ex na, you had your chance Arvin, tama na yun” sabi ko, kahit na ang bigat sa loob kong sabihin sakanya, ewan ko, yun ang nasabi ko.

“Ahhhh, I was joking Gab, wag mo seryosohin” sagot nya

Conversation ended, we were both silent inside the four corners of my room, I just took my towel, went to the shower room, and freshened myself up. After that, paglabas ko eh nakita ko sya na nakapikit na

Medyo naiba yung mood ko at that moment, I remember going out of the room only saying na “tara na” in a soft voice.

“Pahiram ako shirt” pagpigil nya sakin sa paglabas ko

“Kuha ka dyan, tapos sunod ka nalang sa labas” sagot ko sakanya

Kinuha ko yung ice dispenser, got tongs, 2 glasses and kuha ng dalawang sausage sa cabinet, at lumulutang yung isip ko sa sinabi nya kanina. What if Arvin’s serious, what if gusto nya nga ako makabalikan? What if he really wishes that? Malay ko ba kung anong pakay nya kung bakit sya nandito ngayon, ewan ko! Basta ang alam ko lang hindi na tama na balikan ko pa sya, the same way na hindi na tama kung ipupursue ko pa yung last relationship ko. Nasaktan na ako once, I would not be dumb enough to fight again, kung sila na mismo ang nagsabi sakin na wala na ngang chance. I am never the cause of break-ups from my relationships, I may have been asking for it, pero hindi ko kaya panindigan, sasabihin kong “ayoko na”, “tama na to” pero after some days, or even just a day without those past realtionships of mine eh ako mismo yung gagawa ng paraan para magkabalikan kami. Pero pag sakanila na nanggaling yung mga salitang yun, hindi ko alam kung bakit sa sarili ko iba na yung dating, parang hindi na talaga, ayoko na din kasi sya na mismo yung nagsabi sakin na ayaw nya na.

Palabas na ako ang I saw Arvin, going out of my room, wearing a shirt that he gave to me as a gift nung first mothsary namin, na nasa pinakatagong parte ng cabinet na lalagyan ng mga damit ko.

“Naalala mo to Gabi?” tanong nya sakin

Patay malisya ko nalang sinagot yung tanong nya “Ha? Anong meron sa shirt na yan?” tanong ko sakanya

“Hindi mo na talaga naalala?” tanong nya sakin

“Hindi talaga Arvin, ay nako! Tara na, matutunaw yung yelo” iyun nalamang ang naisagot ko sakanya

I just fastly walked out of the house papunta sa kubo sa gilid ng bahay. I opened the lights and nilagay lahat ng mga dalahin ko samay table. Pagdating ni Arvin eh medyo naiba yata ang mood nya. I just sat down and took a bottle of beer at binuksan, poured it out sa baso, nilagyan ng yelo at sumandal nalang sa isang parte ng kubo.

Ang tahimik, nanibago ako, kasi hindi ganyan si Arvin pag kasama ko sya, never was there a moment na pareho kaming tahimik, lalo na sya, except nalang sa mga oras na magkagalit kami. Wala na akong nagawa and I broke the silence

“Tahimik mo yata Arvin?” tanong ko sakanya

Napatingin nalang sya saakin at ngumiti nalang sya sakin.

“May problema ka ba?” tanong kong muli

“You really don’t remember this shirt?” tanong nya sakin with his lament face

Ahhhhhhhhhhhhhhhhh…….. nako naman! Hanggang ngayon pala eh iyung lintik na Tshirt padin na yun yung sinisibangot sibangot nya. Okay! If he wants to know… okay…. Naalala ko pa!!! alalang alala ko pa yung mga ngiti ko nung mga oras na binigay mo yan, o kahit na yung mga oras na suot ko dati yan, ikaw lang naalala ko, kahit hanggang ngayon, na halos hindi ko na sya masuot dahil medyo maikli na sya, pero everytime suot ko sya, lagi lang si Arvin yung naalala ko. Naalala ko pa na proud sya kasi binili nya yun sa ipon nyang allowance, lalo pa’t may kamahalan ang tshirt na iyun, dahil sa Topman nya pa binili and mga estudyante palang kami nung mga oras na yun, sobrang tipid nya sa allowance just to buy me a gift nung unang monthsary namin.

“Alam ko yan Arvin, it was your gift for me nung unang monthsary natin dati, you bought it with your own allowance, and you gave it to me nung nasa Jolibee tayo kumakain ng Champ tapos umiinom ng Pineapple juice, ano? Gusto mo sabihin ko pa kung ano suot mo nun, kung ano style ng buhok mo at kung anong saya ko nung mga oras na yun? Gusto mo” mahaba kong sagot sakanya na medyo naiinis na

Bigla syang napangiti at parang gusto ng matawa sakin, naka ngiti na parang asong ulol

“Sige nga sabihin mo sakin kung anong naalala mo nun” sagot nya

“Ayyy nako nga Arvin” painis kong sagot sakanya

Ahhhhhhhhh, naiinis ako nung mga oras na yun, joke, hindi ko alam, kinikilig ata ako, what the fuck, I just came from a sad ending of a story eto nanaman ako, what the hell ba Arvin? What the HELL BA? Gusto nya malaman edi sige, bago pa nya matapos yung tanong nya na cut ko na sya

“Hindi mo lang naaala……”

“You are wearing a black polo na checkered na may buttons na parang metal na kung ano, that is your favorite polo that time, your hair is brushed up, yun yung mga oras na first time ko nakita yung buhok mo na ganun yung ayos, you just arrived nung mga oras na yun galing sa Cavite kasi pinauwi ka ni Mama mo pagkatapos ng klase natin kasi nga may ipapabigay sya sayo sa tita mo, pakiramdam ko nung mga oras na yun? SOBRANG SAYA!! Kasi ikaw yung kasama ko, kasi sa simpleng dinner, na kumpleto mo yung araw ko” I uttered

He was just smiling at me the whole time na sinasabi ko yun, then bigla syang napakamot ng ulo

“Ikaw na….” papuri nyang sabi sakin…. “You really remembered all of this..” dagdag nya

“Yup” maikling sagot ko sakanya. In your face Arvin, akala ko nakalimutan mo na, magaling kaya ako sa mga ganyang gabay, kala mo ah

“Eh eto naalala mo pa” bigla nyang sabi, at bigla syang lumapit sakin at hinawakan yung mukha ko at unti unti lumapit sa mukha ko to kiss me

NO!

A BIG NO!! I would not let him kiss me again. Iniiwas ko ang mga labi ko sakanya, I removed his hand from my face at hindi naman sya nagpumilit, he just turned away and went back to his seat sa tapat ko.

“Sorry” sabi nya sakin

Hindi ako makapagsalita nung mga oras na yun…. What I felt was just awkward… What the hell talaga Arvin, ano nanaman ba yung problema mo saakin, bakit ganyan nanaman yung pinaparamdam mo sakin, bakit? BAKIT????? BAKIT????

(Itutuloy...)