SBLS sequels- REVERIE DOS

WARNING:

This story is a sequel of the story REVERIE, if you have not yet read the first part of it, I recommend you read it first before you start with this one, I’m sure you’ll appreciate this story once you’ve read that first, to understand the flow of the story, and to know more about the characters

KUNG AYAW BASAHIN ANG FIRST PART: read at your own risk. hahahaha
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

SBLS sequels- REVERIE DOS

“When it is meant to happen, there’s no other way to stop it from happening, we don’t hold the fate, only God knows what tomorrow will be”

Si Lance nakahiga sa daan, duguan, hindi ko alam ang gagawin ko, isinisigaw ko ang pangalan nya pero walang lumalabas na boses sa bibig ko, tumutulo yung mga luha ko sa gitna ng ulan, sinisigaw ko yung pangalan nya pero wala padding lumalabas na boses ng bigla nalang may tumawag sa pangalan ko

“Drei!!!!”

“John Andrei David! Gumising ka na! Tatapusin mo pa yung Trigo mo! Anong petsa na! alas 7:00 na nang gabi”

Nagising ako sa sigaw ni Lance sakin. Pag gising ko nagulat ako na basa ang unan ko, basa ang mata ko ng luha

“Oh bakit ka umiiyak” tanong ni Lance

Ngumiti nalang ako at niyakap ko sya, sobrang higpit na yakap, ayoko sya pakawalan, natatakot ako sa kung ano ang pwede mangyari…

Isang masamang panaginip nanaman ang nagyari, isang mahabang panaginip na kailangan ko ilagay sa Dream book ko, isang panaginip na kakatakutan ko nanamang dumating, isang panaginip na sana hindi magkatotoo, isang panaginip na magiging leksyon nanaman sakin, ano nga ba natutunan ko? Wag ko daw sayangin yung oras ko, kung kaya ko sabihin ngayon, bakit hindi diba? Siguro binigay sakin ng Diyos na maykapal yung ganitong kakayahan hindi para baluktutin ko ang tadhana ngunit para magkaroon ako ng mga leksyon sa bawat panaginip na mapapanaginipan ko…

Sa lahat ng hindi pa ako kilala, ako nga pala si Andrei, isang weirdo! Isang batang nananaginip ng mga bagay na mangyayari at mangyayari gustuhin ko man o hindi.

Isang panaginip na hindi kailangan mangyari, iyun ay ang mamatay ang taong dahilan kung bakit sa bawat malagim na panaginip ko ay kinakaya ko pading mabuhay. Habang yakap yakap ko si Lance ay agad kong sinabi sakanya ang nais iparating ng puso at isipan ko

“Lance, mahal na mahal kita sobrang mahal na mahal kita”

Isang ngiti lang ang nakuha ko mula sa kanya, isang ngiti na parang gustong sabihing “OO AKO DIN DREI, MAHAL KITA”

Ang naalala ko ay ang bandang Death cab for cuties at ang malagim na gabi sa panaginip ko kung saan nahagip ng kotse si Lance, hindi iyon maaring mangyari.

Nagkasakit si Jaely, ang bestfriend ko, kaya’t exited na exited ako na Makita ko sya sa klase kinabukasan, at to break my excitement, wala sya sa klase thenext day. Oo nga naalala ko tuloy sa panaginip ko na halos 3 araw nawala si Jaely sa school.

Everything happened again, lahat ng nagyari sa panaginip ko nagyari nanaman, halos lahat, nakasalubong ko yung ex ko. Pero ang kaibahan, alam na ni Lance na sya nga ang gusto ko, kaya nagbago ang ikot ng mundo, hindi na katulad ng dati na nag walk out sya, hindi na katulad ng dati na ganun, halos lahat nagbago, kaya hindi ako nawalan ng pag asa na maisasalba ko si Lance sa malagim na nagyari sa panaginip ko. Kasi lahat ng pangyayari nagiba nung sinimulan ko ulet.

Kumanta sya sa bar kung saan kami uminom pagkatapos ng exams namin, parehong kanta, Falling for you, pero ibang pakiramdam kasi alam ko na para sakin nga yung kanta na yun.

Dumating ang time na nag-aya si Jaely para manuod daw kami ng Death Cab for cuties at sabi ko eto na yun. Hindi na ulet pwede mangyari yung nangyari dati kay Lance, and mahirap man sabihin, sinabi k okay Jaely lahat ng napanaginipan ko, pwera kay Lance, ayokong malaman nya na ganun ang mangyayari sakanya. Naintindihan naman ako ni Jaely, kaya’t hindi na kami tumuloy. Nagtext si Lance sakin na nagpasama daw ang pinsan nya na mahilig sa Death cab for cuties at inaaya kami ni Jaely na manuod, Kinabahan na ako, iyun nga ang iniiwasan ko mangyari tapos eto, mapupunta nanaman sya dun. I tried to contact him pero hindi sya sumasagot sa phone, hindi din sya nag rereply sa mga texts ko, SHET! Putangina, I won’t let this happen again.

I ran over to the mall kung saan ang concert kasama ko si Jaely. Traffic! Badtrip, bumaba, kame sa taxi at biglang bumuhos ang malakas na ulan, napa SHET nalang ako, kasi anytime ngayon pwede na ulet mangyari ang kinatatakutan ko. Tumabo ako ng sobrang bilis patungo kung nasaan si Lance, walang pakialam kung mabasa lahat ng dala kong gamit, pinipigilan ako ni Jaely kasi sobrang lakas na pero wala akong pakialam, wala. TAKBO. SIGE. TAKBO PA. hanggang marating ko kung nasaan ang mall, sa entrance kung saan kami dati naghintay si Jaely, nakita ko si Lance na tumawid ng kalsada, sumigaw nalang ako kasi nakita ko ang kumakaripas na kotse na parating

“LAAAAAAAAAAAAAANNNNNNNNNNNNNNNNNNNNCEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE”

Sumigaw ako ng sobrang lakas. Iniisip ko n asana panaginip lang ulet ito. Sumigaw ako hanggang hindi na kaya ng boses ko nalang may tumawag sa pangalan ko

“John Andrei David! Gumising ka na! Tatapusin mo pa yung Trigo mo! Anong petsa na! alas 7:00 na nang gabi”

SHET! Andito nanaman ako kung saan ako nagsimula, hindi ko alam, naguguluhan na ako, bakit ganun? Pag iniisip ko na panaginip lang lahat ng nangyayari, nagiging panaginip nga. This time I made my plans, this time I’ll make sure na hindi na ako papalpak, this time I’m sure I’ll save the life of the person I love

Niyakap ko si Lance ng mahigpit at pinunasan nya ang mga luha ko

“Bakit ka umiiyak” tanong ni Lance

“Wala” sagot ko. Iniisip ko kung sasabihin ko ba kay Lance ang tungkol sa tunay na ako, ang tungkol sa dream book ko, sa mga panaginip ko. Hindi ko alam, baka isipin nya na baliw ako. Pero naisip ko din, why the hell would I care kung isipin nya na baliw ako, mahal ko sya, it’s his life that’s at stake here, bakit ganun? Kahit pigilan ko mang mangyari yung lintek na Death cab fro cuties concert na yun, kapalaran pa rin ang gumagawa ng paraan para mapunta sya duon sa lugar na yun.

Nagpasya akong sabihin na kay Lance lahat, lahat ng kailangan nyang malaman, at hindi ko matanggap ng sabihin nyang

“Kung ganun yung kapalaran, kailangan ko harapin yun Drei, pero bago pa dumating yun. I want to let you know how much I love you”

“Mahal na mahal din kita Lance”

Nangyari parin ang lahat ng kailangan mangyari. Yung pagkakasakit ni Jaely, yung finals exam, yung inuman at eto nanaman, dumating nanaman ang panahon ng concert ng lintek na badang iyun.

Alam nan i Jaely at ni Lance ang tungkol sa gabing iyun kaya’t nagpasya kami na manatili nalang sa bahay ng araw na iyun. May nagtext bigla kay Lance.

“SI Mama, sinugod daw sa hospital” sabi ni Lance

“Saan?” tanong ko

“Dun mismo sa tabi ng Mall kung saan ako nabunggo” sagot ni Lance

“Wag ka na tumuloy Lance” paubaya ko

“Hindi pwede Drei, si mama yun” sagot nya

“Eh pano kung…”

“Wala akong pakialam Drei, kung iyun yung nakatala para sakin, wala ako magagawa, I’m sorry kailangan ko puntahan si Mama” sagot nya

Sumama ako kay Lance para narin mabantayan ko sya, pagdating namin sa hospital lumabas si Lance ng kotse nya at hinatak nya ako palabas sa sobrang pagmamadali nya, nahulog yung phone na hawak ko sa paghatak nya, pagpulot ko ay hindi ko napansin na tumatawid na pala si Lance ng kalsada, bigla nalang ako napasigaw at napatayo na habang tumatakbo sya ay may paparating na kotse at hindi nya napansin.

“LANCE, yung kotse”

Tumulo yung mga luha ko kasi hindi ko matanggap na sa pagkakataong ito, nagyari nanaman iyun, tinignan ko kung kaya ko pa ulit itong ibalik sa dati, inisip ko na panaginip lang ulit iyun, ipinikit ko ang mga mata ko at BOOM narinig ko nanaman ang boses ni Lance na tinatawag ako

“John Andrei David! Gumising ka na! Tatapusin mo pa yung Trigo mo! Anong petsa na! alas 7:00 na nang gabi”

PUTAKTE! Ulet nanaman ako sa umpisa, madali ko nang nasabi kay Jaely at Lance ngayon ang kung ano ang mga nangayayari at ganun parin ang sinabi ni Lance saakin

“Kung yun yung nakatakdang mangyari sakin, wala akong magagawa Drei, tatanggapin ko nalang” sabi ni Lance.

HINDI! Hindi ako papayag na mangyari yun

Ilang beses ko na ring inulit ulet ang mga nagyari pero, gumagawa parin ng paraan ang kapalaran para ilayo sya saakin, hay! Dumating yungoras na halos mabaliw ako kakaisip kung paano ko iyun gagawin. Naubos yung pagasa ko at isang bagay nalang yung naisip ko. At siguro iyun nalang ang tanging paraan

Dumating ang concert ng death cab for cuties. This time hindi ko pinaalam sakanila ang paparating na sakuna. Pero nagpaparamdam na ako at nagpapaalam na sa mga taong mahal ko kasi ang tanging paraan na naisip ko…

… MAMATAY KASAMA NG TAONG MAHAL KO

Kung mamatay sya, sasama nalang ako, kesa mamatay ako sa lungkot pag nawala sya. Natapos ang concert

Lumabas kami at sobrang lakas ng ulan. Nag presenta si Lance na iikot nya nalang ang kotse nya para sunduin kami ditto, pero sumama ako sa kanya, at bago kami umalis tumulo ang luha sa kaliwang mata ko habang naglalakad ako papalayo sa bestfriend kong si Jaely, at tinitignan ko sya habang papalayo ako. Tumakbo kaming dalawa ni Lance sa unahan, hinnada ko na ang sarili ko sa mangyayari, ayan na, naririnig ko an gang kotse na paparating saamin, sa sobrang lakas ng ulan halos hindi mo malalamang paparating na ito, at ayan na sumigaw si Lance,

“DREI, yung kotse”


Madilim at tanging mga boses na umiiyak lang ang narinig ko, ng idilat ko ang aking mga mata nakita ko si Lance na nakatayo sa tabi ng hinihigan ko

“Drei!” sigaw ni Mama, napatingin ako sa kabilang parte ng hinihigan ko at niyakap ako ni Mama ko “Buti okay ka na” sabi nya pa

“Lance” tumingin ako sa kabilang side ng hinihigan ko ng nawala si Lance sa tabi ko

“Drei, anak, matagal ng wala si Lance” sagot ni Mama ko

“Ha?” laking gulat ko dahil kanina lang nakita ko sya sa tabi ko

“Tatlong linggo ka na dito sa Ospital na walang malay anak, pero sabi ng Doktor magigising ka pero hindi nila alam kung kalian, buti nalang nagising ka na anak”

Halong emosyon ang naramdaman ko, parang walang epekto lahat ng ginawa ko, ni hindi ko man lang nakita si Lance na inilibing, umiyak ako habang nakahiga ako, inisip ko na babalik ba ako sa una o ano? Hindi ko alam hinang hina parin ako, hindi padin ako makagalaw. Sa sobrang iyak ko at panghihina ko nakatulog ako at biglang may boses na nagsalita habang nakapikit ako

“Kahit ilang beses mo balik balikan ang nakaraan, hindi mo maaring baliin ang nakatakda, maaring magbago ang mga nangyayari pero hinding hindi mo mababago ang oras ng pagkamatay ng isang tao. Kahit isang miyong beses mo pa balikan ang nakaraan, isang milyong beses at paraan din sya mamamatay”

Nagising ako sa yakap ni Jaely sakin.

“Drei, akala ko pati ikaw iiwanan mo na ako” sabay iyak samay balikat ko.

Ngayon nakita ko ang hirap din pala pag nawala ako no? Andaming nagmamahal sakin. Pamilya ko, kaibigan ko, at kahit ang mga taong hindi ko masyadong katrip. Paulit ulit ko mang balikan ang nakaraan at magpakamatay kasama si Lance, kung hindi ko pa oras, hindi ko pa talaga oras.

Eto kami ni Jaely, halos araw araw, dumadalaw sa puntod ni Lance, duon kami nagpapalipas ng oras, inaalala lang naming sya, yung mga oras na kasama namin sya.

Madami ding nadulot na maganda sakin itong panaginip ko na ito, mga naituro sakin. Hindi ko talaga kaya baluktutin ang kung ano man ang nakatakdang mangyari, it just gives me a glance on what’s opt tp happen, hindi para baguhin ang mga nangyayari, ngunit para ihanda ko ang sarili ko at kung sino pa man para sa pagsubok na iyon. It also taught me to be brave enough to face reality, to accept things as they are. To be determined, to be wise, to be aware. Madami talaga, sobrang dami, pero ang pinakamahalang bagay na naturo nito sakin ay


LIFE GOES ON

At nagpapasalamat ako kay Lance sa mga aral na ito.

Lance Angelo Reyes, may you rest in peace, thank you and I LOVE YOU

Loves, John Andrei David

SBLS- Short Bisexual Love Stories- THE LATTER PHRASES

“Be careful what you wish for cause you just might get it”



Nakahiga si Itay sa kama ng hospital, isang lantang gulay, na-stroke kasi siya, at ayon sa mga doctor, wala na talaga, pero makulit sila Mama eh, ayan, hindi matangap, ayan si itay, nabubuhay sa mga tubong nakakabit sakanya, hinihintay nalang mapagod tumibok ang puso nya, hinihintay nalang na dyos na ang sumundo sakanya. Ayan si Mama, umiiyak parin sa isang sulok ng apat na dingding na kwarto sa ospital

“Ma, tama na, wala na tayo magagawa” sabi ko

“Hindi Anak, mabubuhay ang itay mo! Manalig ka lang” sabay hampas ng kanang palad nya samay upuan sa tabi nya at humagulgol pa ng mas malakas.

Maya maya, dumating ang mga barkada ko na kanina ko pa tinatawag, naghahanap kasi ako ng makakausap, sila mama kasi hindi ko makausap, pati si Ate ko. Papalapit sakin ang pinaka close kong barkada na si Procopio Domingo III, a.k.a. si Proks, dati pa may gusto sakin si Proks, pero ayoko, parang hindi talaga kasi kami magkasundo, ewan! Gwapo sana kaso hindi ko talaga gusto eh, kahit ano naman itsura ng tao , e kung hindi mo ba mahal eh, ano magagawa mo, paglapit nya ay agad nya akong niyakap ng mahigpit

“Josh, ano na lagay ni Tito Art?” tanong nya

“Ayun! Wala na pagasa pre eh, pero hindi matanggap nila Mama eh”

Sabay tapik sa likoran ko ng taong matagal ko ng pinapangarap na maging akin, kaso ang problema, eh, wala eh, diretso ito! Hindi ako pwedeng mahalin nito, sobrang gusto ko sya, dati pa, pero anong magagawa ko, eh hindi naman ako gusto, at hindi nya ko kalian man magugustuhan,

“Pare, okay ka lang?” tanong ni Gian

“Okay lang, naaawa lang ako kila Mama” sagot ko

Niyakap nya ako at nagulat ako, pero hindi ko na inintindi ang gulat, ninamnam ko nalang yung pagdidikit ng katawan naming dalawa;

“Kumain ka na ba?” tanong ni Gian

“Hindi pa nga eh, tara kain tayo” sagot ko. Kukuha na sana ako ng pera ng biglang nagragasaan ang mga Nars at Doktor patungo sa kwarto ng Tatay ko, at sa isip isip ko lang (eto na to) tumakbo ako papasok sa kwarto at ewan ko hindi na ako nagulat kasi natanggap ko na sa sarili ko na panahon na ni Tatay, biglang pumasok sa isip ko ang mga kasabihan ng matatanda, ang mga huling salitang maririnig ng taong malapit na mamatay, kahit anong kahilingan, sa huli nilang hininga ay magkakatotoo, kaya biglang umiral ang kapilyuhan ko, inisip ko na, Eh ano naman, as if naman totoo yung kasabihang yun, parang ginawa ko lang dahil naisipan ko. Lumapit ako sa tenga ng Tatay ko at ibinulong ko sakanya

“Sana maging kami ni Gian, at sana mahalin nya ko ng higit pa sa kahit sino” sabay ngisi pagkatapos ko gawin yun, wala! Parang trip lang kasi alam ko na hindi naman magkakatotoo yun.

Nailibing si Tatay pagkatpos ng apat na araw, sila Mama, mukang naka recover na, kaya ito tuloy ang buhay para sa aming lahat, ako, papasok sa trabaho, si Ate ko, magaalaga ng dalawang anak nya, nasa ibang bansa kasi yung asawa nya. Usual things na ginagawa, pagkagising, maliligo, magbibihis, kakain ng agahan, sasakay sa jeep papunta sa office, pagdating, magta-type, mag organize ng mga files ng company na pinapasukan ko.

It was a usual day until nag-ring yung phone sa may desk ko

(Krrrrrrrinnnnnnnnnggggggg)

“Sir Josh, may naghahanap po dito sa inyo sa labas” sabi ng gwardya sa phone

“Ah Kuya, pakisabi hintayin nalang 5 mins. Mag out na din naman ako” sagot ko

“Sige po Sir” hindi ko na naitanong ang pangalan pero nag assume ako na si Proks lang yun kasi lagi ako kinukulit nun pagkatapos ng trabaho, nag aaya sa bahay nila para kumain, nag aaya kung saan saan para mag ikot, basta, hanggang kaibigan lang kasi yung kaya ko ibigay sakanya, eto sakay na ako sa elevator at pagbukas nagulat ako na si Gian yung naghihintay sakin sa baba.

“Oh! Pare bakit nandito ka?” tanong ko sakanya

“Wala! Sunduin lang kita, kain lang tayo ng dinner” sagot nya sakin na may kasamang mga matatamis na ngiti. Nagulat lang ako kasi never naman ako sinundo sa work para lang kumain, ayos! Tipid nadin sa pamasahe, dala ni Gian yung kotse nya eh. Pagsakay ko sa kotse nya nagulat ako ng sinabi nya

“Awkward ba na sinundi kita ngayon?” tanong nya

“Hindi naman, pero hindi mo naman kasi ako sinusundo dati eh, nagulat lang ako” sagot ko sakanya

“Ewan, gusto lang kita makasama the whole night, it’s like, masaya ako kapag nakikita kita” sabi nya

“Ha? Baliw! Parang ewan to! Haha (sabay iba ng usapan), Saan ba tayo kakain?” tanong ko

“Kahit saan basta kasama kita” sabi nya. Putangina, kinilig ako, parang tanga, niloloko ba ko nito? Pinagti tripan, ewan! Para syang tanga habang sinasabi nya yun, pero sobrang kapanipaniwala at sobrang sweet ng pagkakasabi nya noon.

Kumain kami sa isang lugar sa Makati kung saan sa tingin ko pag umorder ako ng pagkain, hindi kayang bayaran ng sweldo ko sa isang araw, ang kulit ni Gian eh, sabi ko wala akong pera, eh treat nya nga daw, pagkatapos kumain tumingin sya sakin ng seryoso at parang may gustong sabihin

“Hoy! Bakit ka nakatitig? HA?” usisa ko

“Ayain sana kita eh” sagot nya

“Saan?” tanong ko pa

“Ayoko kasi umuwi ngayon eh, magkaaway kami ni Mama, mag check in sana ako sa hotel, wala naman ako kasama, since, malapit lang naman yung office mo dito, hingan sana kita ng favor..”

“Na samahan ka matulog?” tanong ko

“Oo, uwi ka muna sa inyo kuha ka ng susuot mo bukas” sabi nya

“Ikaw pa! No Prob” sagot ko with a smile, with a killer smile pala! Hahaha

Umuwi muna kami at nanguha ako ng damit sa bahay, nag paalam kay Mama, at sabay umalis at nag check in sya sa isang magarang hotel sa Makati. Pagpasok ng kwarto ay agad kong binaba ang mga gamit ko at humiga sa kama. Napansin ko na isa lang ang kama kaya’t nagpresenta ako na sa lapag na lang ako matutulog

“Gian, sa baba nalang ako matutulog mamaya” sabi ko

“Ha? Hindi Josh, okay lang yun, tabi nalang tayo” sagot nya

SHHHHHHHHHHHETTTTTTTT! Sya pa yung nag presenta na tabi kami matulog, Shet talaga, nagtaka lang ako na parang sobrang iba yung trato sakin ni Gian ngayon, kung dati ni hindi nga kami natutulog sa isang bahay, tapos ngayon sa isang kwarto na nga, magkatabi pa, habang nag iisip ako bigla syang nagtanggal ng suot suot nyang polo at napatulala ako sa katawan nya.

“Josh, okay lang ba yung katawan ko? Hindi ba panget?” tanong nya

“Okay lang, ayus nga eh, ang ganda” sabay bumulong ako “Hot nga eh” with matching kilig

“Hot? Talaga?” sagot nya, nagulat ako na narinig nya yung sinabi ko. Then lumapit sya sakin at inilapit nya yung muka nya sa akin at bumulong sya

“Pa kiss ah”

Dinikit nya yung mga labi nya saakin at napapikit nalang ako, gulat kahit nakadikit na yung labi nya, hindi siya to, hindi si Gian yung humahalik sakin, yung ang naisip ko, kasi hindi bisexual si Gian, lalaki sya, straight, ng bigla kong naalala yung ibinulong ko sa tatay bago maputulan sya ng hininga, “SANA MAHALIN AKO NI GIAN, HIGIT PA SA KAHIT KANINO” habang nakadikit ang labi nya sa akin, iyun pa din ang tumatakbo sa isip ko, ano yun? Nagkatotoo? Parang imposible, hindi kasi ako pala paniwala sa mga ganung kasabihan parang na tripan ko lang gawin yun, ewan! Bakit ganito, nagkatotoo nga kaya. Unti Unting binubuksan ni Gian yung mga botones ng Polo ko, unti unti nya akong tinanggalan ng damit, at hinalikan nya ang leeg ko, napa ungol ako sa sarap, shet! ANG SARAP HUMALIK NI GIAN fuck. Iyun at iyun lang ang iniisip ko habang hinahalikan nya ang buong katawan ko, at habang sinusubo nya ang buong ari ako, habang dinidilaan nya ang butas ng pwet ko, hindi parin ako makapaniwa na nagyayari to, parang napansin nya ang pagkawala ko sa wisyo kaya tumigil sya at humiga sa tabi ko

“Ayaw mo nung ginagawa ko sayo noh?” tanong nya

“Ha? Hindi, nawala nga yung pagod ko eh, sarap nga eh” sagot ko

“Eh! Bakit parang wala ka sa sarili, parang hindi ka naman nasasarapan?” tanong nya

“May iniisip lang kasi ako” sagot ko

“Ano yun?”

“Bakit mo ginagawa to? Hindi ka naman ganito ah”

“Gusto kita, eh, ah, hindi pala…” napatingin sya bigla sa mga mata ko “…kasi MAHAL kita Josh, mahal na mahal kita” hindi ako makasagot sa sinabi nya nayun, alam ko na hindi masasabi ni Gian yun, hindi sya yun, ang alam ko lang, baka nga nagkatotoo na yung hiniling ko sa tatay ko.

“Oh Bakit hindi ka makasagot…”sabi nya “…Ayaw mo sakin noh?” dagdag nya

“Hindi Gian” sagot ko

“Eh ano?”

“Mahal din kita….. dati pa, kaso alam ko hindi mo ko kayang mahalin… kasi hindi naman kita katulad”

“Hindi mahalaga yun, ang mahalaga mahal kita, mahal mo ko, yun lang mahalaga sakin, kahit ano pa mangyari, mahal kita Josh”

“Mahal din kita Gian, mahal na mahal” then I kissed him and I kissed him all over, bumaba ako samay etits nya sabay, sinubo ko ang kabuuan niyon, kitang kita ko na sarap na sarap sya, pagkatapos ay niyakap ko sya, at ngumiti ako habang unti unti kong pinipikit ang mga mata ko.

I woke up ng nakatitig sakin si Gian

“Oh! Aga aga, naktitig ka sakin, bakit?”

“Wala lang, ang gwapo kasi nung mahal ko eh” sabi ni Gian, natatawa ako kasi eto yung mga bagay na hindi ko maisip na masasabi nya pala.

“Nang bola pa yung mahal ko.” Sabi ko “O siya! Maliligo pa ako, papasok pa ako” dagdag ko.

Ibang iba ang araw ko na iyon. Sobrang saya ko, lahat ng makaksalubong ko nginingitian ko, lahat ng gingawa ko, Ganado ako.

Masaya ako, kasi araw araw lalo nyang ipinapakita sakin na mahal nya ako, at araw araw nakikita ko na lalo nya pa akong minamahal pero sabi nga nila, lahat dawn g sobra ay masama din, dumating yung punto na halos lahat ng taong mahal ko nalalayo na sa loob ko kasi lagi nalang si Gian yung kasama ko, nagtext sakin si Proks at sinabi nyang na mi-miss nya na ako

“Sino yang nagtext Josh?”

“Si Proks” sagot ko

“Oh! Bakit katext mo yan? May gusto sayo yan ah, baka mamaya, kung ano na yan” sabi nya

“Wala po ito! Barkada lang si Proks ano ka ba, para kang tanga”

“So ako pa yung tanga ngayon?”

“Ahhhhhhhhhhrrhh!, hindi iyun yung ibig ko sabihin”

“Eh ano?”

“Ewan, walang pupuntahan tong usap na to bahala ka”

Everytime na nagkakagalit kami, gagawa padin sya ng paraan para mag sorry, ayun parang obsessed, parang unting kibot ko, papansinin nya, lahat ng iba ko pang barkada, di ko na makasama kasi sobrang seloso nya, halos pati pamilya ko pinagseselosan nya. At eto ang malupet, Isang umaga pag gising ko maliligo na sana ako

“Wag ka na pumasok Josh” kulet ni Gian sakin

“Hindi pwede ano ka ba?” sagot ko

“Ayoko kasi na iwan mo ko dito eh”

“Hindi nga po pwede mag absent ngayon madami ako gagawin”

“Ah! So mas mahal mo pa yung trabaho mo sa akin?”

“Ano ba? Parang tanga naman to eh, trabaho ko yun, syempre mahal ko yun, pero mahal din kita, pero kailangan ko padin magtrabaho” sagot ko

Dumating na din sa kasukdulan yung pasensya ko sa kanya, parang pinagsisihan ko sa sarili ko kung bakit ko pa hiniling na mangyari yun. Hindi ko inexpect na magiging ganito! Hindi ko talaga na imagine. Sumigaw nalang ako ng sobrang lakas at parang pinakawalan ko lahat ng emosyon na nararamdaman ko

“AHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH”

Then pagdilat ko bigla nalang nasa hospital na ako, nakatitig sakin lahat ng tao, nakatingin sakin si Proks at si Gian at parang nagtataka

“Josh? Alam naming masakit yung mga nangyayari sayo ngayon pero nandito naman kami para sayo” sabi ni Proks

“Ha? Ano to? Bakit nandito ako?” gulat ko

Lumapit sakin si Proks at niyakap ako at sinabi nya


“Josh, ano na lagay ni Tito Art?”


Laking gulat ko ng bigla na lang ako natauhan na nandito nanaman ako kung saan ako nagsimula, kung saan nagsimula ang lahat ng nangyari sakin pagkatapos ko humiling kay tatay ko bago sya malagutan ng hininga. Tinapik ako ni Gian sa likod

“Pare okay ka lang?” tanong ni Gian

“Okay lang ako pare” sagot ko. Ng biglang sumigaw ng malakas si Mama ko

“ARRRRRRRRRRRRTTTTTTTTT” nagulat ako kaya’t bigla akong pumasok sa kwarto at nakita ko na nagkaroon ng malay si tatay, si nanay at si ate nakayakap sakanya, hindi ko mapigilang tumulo ang luha ko, agad akong tumkbo sa kama nya at niyakap ko si Tatay

“Diba anak sabi ko sa’yo may milagro, magdasal lang tayo” sabi ni Mama

Tama! May milagro nga naman. Sobrang milagro, hindi ko alam kung panaginip lang ba yun o may kung anong naglaro sa utak at damdamin ko, O baka naman syempre, may gusto lang ituro sakin kung sino man ang gumawa nuon sa akin

“Magingat ka sa mga hinihiling mo at baka pag nagkatotoo, pagsisihan mo rin ito”

Tinuruan ako nito na maging totoo tayo sa mga sarili natin, kasi that’s the only way to find the real meaning of life, kasi sa nangyari sa panaginip ko (kung panaginip nga lang), Gian did not loved me because he loves me, he loved me because of a stupid wish, at ibang iba ang pakiramdam sa love pag pinaghirapan mo talaga.

Siguro nga andyan lang yung talagang magmamahal sakin ayaw ko lang pansinin. Kasi naghahanap ako ng iba na mas akma sa tipo ko, at mas akma sa kung anong gusto ko sa panlabas na anyo, pero yung mga taong mahal na mahal ka, nawawala sa linya mo kasi wala naman sila sa pinagpipilian mo

Oo nga, Love is good when you have someone to share it with, but isn’t it better when you share it with the person you love and loves you back not because you got that love from magic, but you got it from the fruits of your sweat. Though love is magical, it is not literally from magic, the real magic is love itself, the way you care for it, works hard for it, and trying your very best to fight for it until the end andthat love from magic, but you got it from the fruits of your sweat. Though love is magical, it is not literally from magic, the real magic is love itself, the way you care for it, works hard for it, and trying your very best to fight for it until the end and until the last drop